Duchowość dziecka
Słowa kluczowe:
duchowość, dzieckoAbstrakt
Dzieci zaskakują nas swoją otwartością na to, co w nas niewidzialne, czyli duchowe. Chętnie wsłuchują się w opowiadanie o tym, jak Bóg nas kocha. Potrafią się serdecznie modlić i czuć obecność anioła stróża. Intuicyjnie odróżniają dobro od zła, a najbardziej karmią się tym, co istnieje tylko w świecie ducha, czyli miłością. Rozumieją, dlaczego Bóg, który kocha, stał się dzieckiem i dlaczego dla nas aż tak wiele wycierpiał. Kończy się proces beatyfikacyjny siedmioletniej Antonietty Meo. Urodziła się w Rzymie 15 grudnia 1930 r. W wieku pięciu lat zdiagnozowano u niej nowotwór, który spowodował konieczność amputacji lewej nogi. Antonietta zachowała pogodę ducha. Swoje cierpienie ofiarowała Jezusowi. Kilka miesięcy przed śmiercią pisała: „Jezu pierwszą i najważniejszą rzeczą, o którą Cię proszę, jest prośba o to, bym była święta.” Papież Benedykt XVI podpisał dekret o heroiczności jej cnót. Antonietta będzie najmłodszą błogosławioną w historii Kościoła.
Bibliografia
S. Cavalletti, Potencjał duchowy dziecka, Wydawnictwo WAM; Kraków 2001.
M. Dziewiecki, Duchowość – warunek szczęścia, w: R. Ceglarek (red.), Mocni Duchem. Konferencje dla rodziców kandydatów do bierzmowania, Częstochowa 2019, s. 95-98.
M. Dziewiecki, Mocni w Duchu Świętym, Biblos, Tarnów 2012.
L. Marszałek, „Duchowość dziecka. Znaczenie – perspektywy - konteksty w pedagogice przedszkolnej”, Warszawa 2013.
Pobrania
Opublikowane
Jak cytować
Numer
Dział
Licencja
Prawa autorskie (c) 2018 Zeszyty Formacji Katechetów
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.