Działalność duszpasterstwa osób niesłyszących w komunikowaniu Dobrej Nowiny o Jezusie Chrystusie. Raport z badań własnych
Słowa kluczowe:
Słowa klucze: niesłyszący, słabosłyszący, Dobra Nowina, komunikacja, model duszpasterstwaAbstrakt
Opieką duszpasterską w Polsce są objęte wszystkie grupy osób, niezależnie od stanu zdrowia. Działalność duszpasterstwa specjalnego obejmującego swoją opieką osoby niesłyszące i słabosłyszące posiada swoją specyfikę, a podejmowane działania mają doprowadzić do jednego celu – zbawienia osoby z uszkodzonym słuchem. To zbawienie dokonuje się przez przyjęcie Dobrej Nowiny, która w przypadku osób niesłyszących i słabosłyszących jest przekazywana z zastosowaniem różnych sposobów. Artykuł prezentuje wyniki badań przeprowadzonych w dwóch polskich duszpasterstwach, które w skali kraju prowadzą swoją działalność w szerokim zakresie. Uzyskane wyniki poprzedzone rozmowami z duszpasterzami, pokazują działania duszpasterstw i ich efekty, wynikiem zaś jest nowy – idealny model duszpasterstwa, który zdaniem badanych przyniósłby jeszcze lepsze efekty dla osób niesłyszących i słabosłyszących.
Bibliografia
dokumenty Kościoła:– Dyrektorium ogólne o katechizacji (DOK).
Pismo Święte Nowego Testamentu, wydanie trzecie poprawione, Poznań – Warszawa 1980.
Półtorak K., Duszpasterstwo niesłyszących, w: Duszpasterstwo specjalne, red. R. Ka-miński, B. Drożdż, Lublin 1998, s. 157-189.
Szczepankowski B., Język migany w szkole, Warszawa 2004.
Tomaszewski P., Podstawowe dane lingwistyczne i socjolingwistyczne na temat natural-nego języka migowego, „Studia nad Językiem Migowym” nr 1 (2007), s. 6-38
Pobrania
Opublikowane
Jak cytować
Numer
Dział
Licencja
Prawa autorskie (c) 2017 Zeszyty Formacji Katechetów
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.