Pedagogia nadziei

Abstrakt

Im więcej spełnia się naszych nadziei, tym bardziej odczuwamy niedosyt i tęsknotę za czymś jeszcze większym. Gdy jedne nadzieje się realizują, niemal natychmiast pojawia się nadzieja na coś nowego, gdyż pojawiają się kolejne pragnienia, albo kolejne zagrożenia, przed którymi mamy nadzieję się ochronić. Nadzieją karmimy się bardziej niż chlebem. Jest ona nam potrzebna nieustannie –jak powietrze. Fundamentalna nadzieja płynie z przekonania, że jestem w rękach kochającego Boga i że moje życie ma sens. Z tej podstawowej nadziei płynie nadzieja na to, że gdy przeżywam moje życie razem z Bogiem i Bożymi ludźmi, wtedy moje małe i wielkie decyzje są słuszne i że będą mnie prowadzić drogą błogosławieństwa. Największą nadzieję ma ten, kto Bogu ufa bardziej niż samemu sobie. Źródłem takiej nadziei jest Bóg, który kocha nas bezwarunkowo i nieodwołalnie. Nadzieję można budować jedynie na miłości i prawdzie. Człowiek dojrzałej nadziei jest zawsze realistą, czyli zdaje sobie sprawę z trudności i zagrożeń, z jakimi przyjdzie mu się zmierzyć, ale też wie, że wszystko może w Tym, który go umacnia (por. Flp 4,13). Pełnią nadziei jest pewność, że nic i nikt nie może odłączyć nas od miłości Chrystusa (por. Rz 8,38-39). Pełnię nadziei można pokładać jedynie w mądrości i miłości Boga. Nic tak bardzo nie umacnia nadziei, jak przyjaźń i serdeczne więzi z tymi, którzy chcą i potrafią kochać. Miejscem rozkwitu nadziei jest nadzieja dzielona we wspólnocie kochających się ludzi: w rodzinie, w kręgu przyjaciół, w parafii, w grupie społecznej, we wspólnocie narodowej. W relacjach międzyludzkich najłatwiej zachować nadzieję nawet wbrew nadziei wtedy, gdy wybieramy sobie takich przyjaciół, którzy są przyjaciółmi Boga. Boża nadzieja mobilizuje nas do czujności i z pracy nad sobą, czyli do najbardziej błogosławionego wysiłku, jaki człowiek jest w stanie podjąć w doczesności.