Miłość bliźniego służbą społeczeństwu
Słowa kluczowe:
społeczeństwo, miłośćAbstrakt
Człowiek, ze względu na swoją godność, nie może być przedmiotem dokonujących się przeobrażeń, ale musi mieć w nich swoją podmiotowość i być celem wszystkich działań, które powinny być skierowane na człowieka, na jego potrzeby i oczekiwania religijno-moralne. Grupy religijne powinny być rozpowszechnioną formą miłości bliźniego, przeżywania chrześcijańskiego powołania i związku z Kościołem. Jest to sposób urzeczywistniania się duszpasterskiej aktywności Kościoła, w którym wszyscy wierzący będą czynni przez swoje współdziałanie z innymi przez słowo, świadectwo życia i ewangelizację w konkretnych warunkach życia.
Bibliografia
ChL, nr 15.
ChL, nr 37.
ChL, nr 38.
ChL, nr 41.
ChL, nr 42.
ChL, nr 43.
ChL, nr 44.
DA, nr 11.
EN, nr 70.
Kamiński R., Główne kierunki pracy duszpasterskiej Kościoła w Polsce, w: Duszpasterstwo a wyzwania XXI wieku. Materiały z Sympozjum Pastoralistów Polskich 22-24 kwietnia 2001, Kielce 2001.
KDK, nr 40.
Ostrowski M., Duchowe i religijne ruchy, w: Kościół i religijność Polaków. 1945-1999, red. W. Zdaniewicz, T. Zembrzuski, Warszawa 2000.
Parzyszek Cz., Posłannictwo świeckich w Kościele i świecie, „Ateneum Kapłańskie”, 97 (2005) z. 3.
Spieker M., Misja człowieka świeckiego w świcie, w: Nowa ewangelizacja, red. L. Balter, Poznań 1993.
Pobrania
Opublikowane
Jak cytować
Numer
Dział
Licencja
Prawa autorskie (c) 2010 Zeszyty Formacji Katechetów
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
